113 warszawskich uczennic i uczniów, uczestniczących w projekcie pod tym samym tytułem już to wie.
Rozmawialiśmy z nimi o zaletach różnorodności, empatii, stereotypach i hejcie. Wiele jest kultur, ale jedna ludzka natura. W Warszawie znajdzie się miejsce dla każdego z nas.
Celem realizacji projektu „Różnorodność jest OK!” było uświadomienie uczestnikom i uczestniczkom wagi praw człowieka oraz zalet różnorodności społecznej w Warszawie. Była nim także edukacja, przeciwdziałająca mowie nienawiści w warszawskich szkołach.
Planowałyśmy dotarcie do min. 75 uczennic/uczniów. Finalnie w projekcie wzięło udział 113 osób z klas 2 liceum oraz 6, 7 szkół podstawowych. Spotkałyśmy się z nimi w X i XI 2023 w następujących szkołach: SP351, LO12, LO45, SP205 oraz SP152. Łącznie zorganizowałyśmy 15 godzin zajęć z elementami warsztatów.
Przygotowałyśmy komunikat, który wysłałyśmy do szkół. Odzew na mailing był niesamowity. W ciągu 2 godzin od wysyłki zabrakło miejsc dla wszystkich chętnych. W kolejnym kroku skupiłyśmy się na przygotowaniu harmonogramu spotkań. Na tym etapie zrezygnowałyśmy z zamieszczania informacji na temat rekrutacji do projektu na stronie ngo.pl. To miejsce wykorzystałyśmy pod koniec projektu, do podsumowania naszych odczuć, związanych z realizacją działania. Informacje na temat rekrutacji oraz realizacji projektu zamieszczałyśmy na FB fundacji. Relacje ukazywały się także na stronach szkół, biorących udział w projekcie.
W ramach projektu podjęłyśmy współpracę z dr Wojciechem Połeciem, Kierownikiem Katedry Socjologii SGGW. Przeprowadził on później 5 godzin wykładów dla uczestników i uczestniczek projektu, w których przybliżał zagadnienia związane z antropologią kultury. Wyjaśniał, że jedna jest natura ludzka, ale kultur wiele. Tłumaczył mechanizmy socjalizacji i pokazywał, że w każdej z kultur, specyficzne dla niej wartości i wzorce, powstają w odniesieniu do otaczających warunków.
W trakcie zajęć wykorzystywałyśmy aktywizujące metody pracy, zachęcając uczniów do dialogu i udziału w przygotowanych warsztatach.
Razem z uczniami poszukiwałyśmy odpowiedzi na pytanie, czy, gdybyśmy wszyscy byli identyczni, tak samo ubrani, myślący to samo na każdy temat, to mielibyśmy szansę uczyć się czegoś nowego? Czy to byłby ciekawy świat? Przekonywałyśmy, że różnorodność jest źródłem rozwoju, a spotykanie osób, które świat widzą inaczej, pozwala nam się rozwijać i uczyć się nowej perspektywy. Zastanawialiśmy się, jak to jest być w cudzej skórze, jakie emocje mogą mieć uczennice/uczniowie rozpoczynający naukę w polskiej szkole i jak możemy im pomóc. Dyskutowaliśmy o empatii, na czym ona polega, czy można ją w sobie rozwijać. Rozmawialiśmy także o ludzkim mózgu, o tym dlaczego ludzie tak chętnie i często myślą stereotypowo. Przećwiczyłyśmy z uczniami odkrywanie stereotypów wokół nas. Jedna z nauczycielek poprosiła nas o dodanie do materiałów informacji o konfliktach ( diagnoza potrzeb uczennic i uczniów). Rozmawiałyśmy z uczennicami i uczniami o tym, o co się spieramy i co się dzieje, kiedy spór eskaluje. Dużo czasu poświęciłyśmy zjawisku hejtu. Uczniowie zapisywali na małych, żółtych karteczkach, jak rozumieją to pojęcie, następnie naklejali je na tablicy. Najczęściej wskazywali na poniżanie, obrażanie, czy negatywne komentarze. Zastanawialiśmy się, co się takiego dzieje wokół nas, że hejtu jest tak wiele. Staraliśmy się także odgadnąć, czym kieruje się hejter, podejmując swoje działania – jednym słowem: co daje mu hejtowanie, jaką swoja potrzebę zaspokaja. Staraliśmy się także wejść w rolę ofiary hejtu – co może się z nią dziać, jak hejt może wpłynąć na jej stan psychiczny, czy zdolność do poszukiwania pomocy. Wspólnie szukaliśmy odpowiedzi na pytania, co każdy z nas może zrobić w sytuacji, kiedy jest ofiarą bądź świadkiem hejtu. Ze swojej strony, informowałyśmy także uczniów, że hejt nie jest bezkarny, a ofiary mają możliwość obrony. Na zakończenie odwoływałyśmy się także do Karty Praw Podstawowych i ochrony, jaką zapewnia ludzkiej godności.
Jesteśmy bardzo zadowolone, zainspirowane i zmotywowane działaniami w projekcie „Różnorodność jest OK!”. Chciałybyśmy móc realizować podobne działania w przyszłości. Ogromny odzew ze strony szkół na nasze zaproszenie do udziału w projekcie, jest najlepszym dowodem na to, że w szkołach istnieje zapotrzebowanie na takie działania.
